کمدی سیاه پوستی که در یک موسسه روانپزشکی دولتی قرار دارد، The Theothouse در اطراف طرح ضرب و شتم وحشیانه در برابر فساد، مزایای جنسی و بی کفایتی ناخوشایند متمرکز است. زیر کمدی سطحی، پیامدهای ترسناکی در رابطه با بوروکراسی وجود دارد که ظاهرا به مسائل بشردوستانه اختصاص دارد، اما در این میان مردم به صورت شمارشی به آنها اشاره می کنند و به صورت ساده به عنوان چهره های خراب در یک ترازو فراموش می شوند.
The Slight Acne یک بازی تراژیک است که توسط Harold Pinter در سال 1958 نوشته شده و اولین بار توسط Methuen در لندن در سال 1961 منتشر شده است. این مربوط به زوج های متاهل رویاها و آرزوها است، بیشتر به شوهران متمایل به ترس از ناشناخته، پیر شدن و دیگران به عنوان یک تهدید به هویت خود.
استفاده از تکنیک های پدیداری شناختی با Pinters "Comedy of Menace" "تهدید" را به عنوان یک تهدید داخلی و هستی شناختی معرفی می کند، نه به عنوان یک خطر واقعی فیزیکی از یک منبع خارج از محیط کاراکتر.
خرید کتاب درد مختصر و آسایشگاه
جستجوی کتاب درد مختصر و آسایشگاه در گودریدز
معرفی کتاب درد مختصر و آسایشگاه از نگاه کاربران
ترجمه: آسایشگاه
چقدر تلخه این هرولد پینتر!
مشاهده لینک اصلی
روت (مردی پنجاه ساله)، گیبس (مردی سی ساله)، لمب (مردی بیست ساله)، دوشیزه کاتس (در سی سالگی)، لاش (مردی سی ساله)، تاب (مردی پنجاه ساله)، لاب (مردی پنجاه ساله)مارتین هایدگر می گوید: @انسان در مقابله با خویشتن و وجودش و در مقابله با هستی به اضطراب می افتد و این اضطراب و ترس از لحظه ای شروع می شود که انسان به نیستی و مرگ خود آگاه می شود@؛ در اکثر نمایشنامه های @هارولد پینتر@، تهدیدهای ناشناخته و ترس از مرگ و نیستی، بر زندگی پرسوناژها سایه انداخته است؛ گاه خطر به طور مجسم وارد زندگی شخیصت های نمایش می شود و آن را به مرز نابودی می کشاند (مثل پیرمردکبریت فروش در نمایشنامه ی @درد مختصر@ و @رایلی@ در نمایشنامه ی @اتاق@) و گاه این خطر به شکلی مبهم در فضا چرخ می خورد بدون آن که حضوری واقعی داشته باشد (مثل نمایشنامه ی @مستخدم ماشینی@). به هر روی این احساس خطر، چه به صورت مجسم و چه به صورت خیالی، شخصیت های نمایش نامه های هارولد پینتر را وا می دارد که در واکنش به آن، رو در روی یکدیگر قرار گیرند و تنش های خانوادگی و شغلی و فروپاشی های روانی آن ها از تبعات همین احساس خطر است. @سکوت@ ویژگی بارز نمایش نامه های هارولد پینتر است.
گاه این سکوت نه در بی کلامی که در سر ریز واژه ها نمود پیدا می کند و مملو از کلمات و اصوات است. شخصیت های نمایش های او پیوسته یا به میان حرف هم می پرند (آن ها برای @پاسخ دادن@ می شنوند نه برای @فهمیدن@) [مثل شخصیت های همین نمایشنامه ی @آسایش گاه@ و نمایشنامه ی @مستخدم ماشینی@] و یا اصولن با طرف مقابل وارد دیالوگ نمی شوند [مثل @ادوارد@ در مقابله با @فلورا@ در نمایشنامه ی @درد مختصر@ و @برت@ در مقابله با @رز@ در نمایشنامه ی @اتاق@].
خطر در نمایش نامه ی @آسایش گاه@، ترکیبی از هر دو نوعی است که در بالا به آن اشاره کردم؛ بدین معنی که ابتدا به شکلی مبهم و تنها به صورت تهدیدی روانی وجود دارد، اما در انتها شاهدیم که به شکل مجسم نیز نمود پیدا می کند.
این جا نیز با چند اتاق و شخصیت هایی که داخل آن ها با مواجهه با یکدیگر و @تهدیدهای ناشناخته@ قرار می گیرند مواجهیم؛ هارولد پینتر، خود در این باره می گوید: @ ... دو تا آدم در یک اتاق، چه بسیار به این اندیشیده ام؛ تصور دو تا آدم در یک اتاق اغلب اوقات ذهن مرا به خود مشغول داشته است... اتاقی ست و دو آدم در آن؛ این برای من به صورت پرسشی قابل تعمق درمی آید...@
سال ها پیش، منتقدی از @پینتر@ پرسید که : @ آقای پینتر، این دو آدم در اتاق از چه چیزی می هراسند؟@ و پینتر پاسخ داد: @به یقین از چیزی که خارج از اتاق است. خارج از اتاق، دنیایی ست در گردش و هراس انگیز؛ اطمینان دارم من و شما نیز کم و بیش از آن در هراسیم@.
در @آسایش گاه@ برخلاف اکثر نمایشنامه های پینتر (مثل سرایدار، اتاق، مستخدم ماشینی و درد مختصر)، تنها با یک اتاق سر و کار نداریم، اما با این حال با مکان خاصی مواجهیم (دفتر یک آسایش گاه) که درواقع نقش همان اتاق را برعهده دارد؛ صحنه ی نمایش به گونه ای است که چند اتاق در آن قرار دارد و به اقتضای جریان نمایش چراغ های اتاقی که نمایش در آن می گذرد روشن می شوند و بقیه صحنه در خاموشی فرو رفته است. @روت@ سرپرست یک آسایش گاه روانی است و @گیبس@ معاون او؛ در این موسسه بیماران را نه با نام و شهرت آن ها که با یک شماره می شناسند. روت از گیبس درباره ی بیمار شماره ی ۶۴۵۷ می پرسد و گیبس به او پاسخ می دهد که @قربان... این آقا فوت کرده@؛ روت به دفتر خود نگاه می کند و می گوید که او همین دیروز با بیمار ملاقات داشته، اما گیبس پاسخ می دهد آن مرد دو روز قبل فوت کرده است.
گیبس به دفتر روت نگاه می کند و متوجه دو اشتباه می شود: اول آن که روت تاریخ ملاقات با بیمار را اشتباهن می خوانده است و دوم این که شماره ی بیماری که روت سراغ آن را می گرفته ۶۴۵۹ بوده نه ۶۴۵۷.
لختی بعد، روت می پرسد: @بگو ببینم، حال ۶۴۵۹ چطوره؟@ و گیبس پاسخ می دهد: @ @قربان، یه پسر زاییده@
مسلم است که این امر، اتفاقی بسیار عجیب در آسایش گاه است و هرچه زودتر باید پدر بچه پیدا شود، اما خود بیمار که زنی سی ساله است از شناسایی فرزندش عاجز است، زیرا طی این مدت اکثر کارمندان آسایش گاه با او خوابیده اند و او نمی تواند مشخص کند که پدر بچه دقیقن چه کسی است!
دوشیزه کاتس، شخصیت دیگر نمایش است که نقش محوری ندارد اما به ابهام و رازآلودی فضای نمایش کمک می کند. او ظاهرن معشوقه ی روت است، اما در صحنه ای او را با گیبس می بینیم، آن چنان که گویی معشوقه ی اوست.
آسایش گاه ِ نمایش نه @آسایش گاه@ی معمولی که آسایش گاه خاصی است. هرچند پینتر برخلاف فرانتس کافکا و ساموئل بکت که او را متاثر از این دو می دانند، با دنیایی واقعی و حوادث به نوعی رئالیستی سر و کار دارد، اما نمی توان منکر شد که همین @واقعیت@ ِ پینتری در هاله ای از @فراواقعیت@ و وهم فرو رفته است؛ چنان که پنداری این @آسایش گاه@ هرگز نمی توانسته است وجود خارجی داشته باشد.
بیماران آسایش گاه، در اتاق هایی نگه داری می شوند که با زنجیر محکم بسته شده است و ماموری (لمب) پیوسته در حال چک کردن آن هاست تا مبادا دری باز بماند و این ظاهرن نشان از خطرناک بودن بیماران دارد. روت، خواهان شناسایی هرچه سریع تر پدربچه است و @گیبس@، برای حل ماجرا @لمب@ را به عنوان مقصر معرفی می کند.
در صحنه ی پایانی نمایش شاهدیم که @گیبس@ در دفتر وزارت خانه در حال گزارش دادن به مافوق خود است. آن چه اتفاق افتاده این است که بیماران به گونه ای از اتاق های خود خارج شده اند و همه ی کارمندان آسایش گاه را کشته اند (از جمله روت، دوشیزه کاتس و لاش را)؛ اما گیبس زنده است و قرار است رییس جدید آسایش گاه شود و این جاست که درمی یابیم لاش، دوشیزه کاتس و روت همگی بازیچه هایی در دست گیبس بوده اند. گیبس علت اتفاق افتاده و قتل آقای روت را به آقای لاب (از مدیران وزارت خانه) این چنین توضیح می دهد: @شکی نیست که آقای روت آدم بدنامی بود. بیمار شماره ی ۶۴۵۹ را اغفال کرده بود و شکمش را بالا آورده بود. بیمار شماره ی ۶۴۵۷ را هم کشته بود. پذیرش این کارها برای بیماران سخته@.
نهایتن هم مشخص نمی شود آیا آن چه گیبس درباره ی @روت@ گفته حقیقت دارد یا خیر و همان گونه که او گزارش می دهد ماجرای پیش آمده صرفن یک اتفاق است یا از روی عمد انجام شده و قضاوت به عهده ی خواننده (یا بیننده ی نمایش) است.
@آسایش گاه@، نخستین بار در تماشاخانه ی هامپستید ِ لندن، در ۲۴ آوریل ۱۹۸۰ به کارگردانی هارولد پینتر به روی صحنه رفته است
http://www.aftabir.com/articles/view/...
مشاهده لینک اصلی
میدان های خوب در پایان
مشاهده لینک اصلی
نادرست
مشاهده لینک اصلی
قابل توجه است که چگونه گفت و گو های رسمی و رسمی در این بازی شگفت انگیز است. یک قطعه کاری عجیب و غریب به طور استادانه با هم ترکیب شده است.
مشاهده لینک اصلی
باید وقتی که خواندن / شنیدن صدای بلندتر از فقط خواندن در صفحه، خیلی جالب / عجیب / جالبتر است.
مشاهده لینک اصلی
من این خیلی بهتر از حزب تولد بودم. احساس غم و اندوه و رمز و راز بدون گفتگوی مزاحم از بازی قبلی. بسیار تحریک آمیز است.
مشاهده لینک اصلی
کتاب های مرتبط با - کتاب درد مختصر و آسایشگاه
خرید کتاب درد مختصر و آسایشگاه
جستجوی کتاب درد مختصر و آسایشگاه در گودریدز
چقدر تلخه این هرولد پینتر!
مشاهده لینک اصلی
روت (مردی پنجاه ساله)، گیبس (مردی سی ساله)، لمب (مردی بیست ساله)، دوشیزه کاتس (در سی سالگی)، لاش (مردی سی ساله)، تاب (مردی پنجاه ساله)، لاب (مردی پنجاه ساله)مارتین هایدگر می گوید: @انسان در مقابله با خویشتن و وجودش و در مقابله با هستی به اضطراب می افتد و این اضطراب و ترس از لحظه ای شروع می شود که انسان به نیستی و مرگ خود آگاه می شود@؛ در اکثر نمایشنامه های @هارولد پینتر@، تهدیدهای ناشناخته و ترس از مرگ و نیستی، بر زندگی پرسوناژها سایه انداخته است؛ گاه خطر به طور مجسم وارد زندگی شخیصت های نمایش می شود و آن را به مرز نابودی می کشاند (مثل پیرمردکبریت فروش در نمایشنامه ی @درد مختصر@ و @رایلی@ در نمایشنامه ی @اتاق@) و گاه این خطر به شکلی مبهم در فضا چرخ می خورد بدون آن که حضوری واقعی داشته باشد (مثل نمایشنامه ی @مستخدم ماشینی@). به هر روی این احساس خطر، چه به صورت مجسم و چه به صورت خیالی، شخصیت های نمایش نامه های هارولد پینتر را وا می دارد که در واکنش به آن، رو در روی یکدیگر قرار گیرند و تنش های خانوادگی و شغلی و فروپاشی های روانی آن ها از تبعات همین احساس خطر است. @سکوت@ ویژگی بارز نمایش نامه های هارولد پینتر است.
گاه این سکوت نه در بی کلامی که در سر ریز واژه ها نمود پیدا می کند و مملو از کلمات و اصوات است. شخصیت های نمایش های او پیوسته یا به میان حرف هم می پرند (آن ها برای @پاسخ دادن@ می شنوند نه برای @فهمیدن@) [مثل شخصیت های همین نمایشنامه ی @آسایش گاه@ و نمایشنامه ی @مستخدم ماشینی@] و یا اصولن با طرف مقابل وارد دیالوگ نمی شوند [مثل @ادوارد@ در مقابله با @فلورا@ در نمایشنامه ی @درد مختصر@ و @برت@ در مقابله با @رز@ در نمایشنامه ی @اتاق@].
خطر در نمایش نامه ی @آسایش گاه@، ترکیبی از هر دو نوعی است که در بالا به آن اشاره کردم؛ بدین معنی که ابتدا به شکلی مبهم و تنها به صورت تهدیدی روانی وجود دارد، اما در انتها شاهدیم که به شکل مجسم نیز نمود پیدا می کند.
این جا نیز با چند اتاق و شخصیت هایی که داخل آن ها با مواجهه با یکدیگر و @تهدیدهای ناشناخته@ قرار می گیرند مواجهیم؛ هارولد پینتر، خود در این باره می گوید: @ ... دو تا آدم در یک اتاق، چه بسیار به این اندیشیده ام؛ تصور دو تا آدم در یک اتاق اغلب اوقات ذهن مرا به خود مشغول داشته است... اتاقی ست و دو آدم در آن؛ این برای من به صورت پرسشی قابل تعمق درمی آید...@
سال ها پیش، منتقدی از @پینتر@ پرسید که : @ آقای پینتر، این دو آدم در اتاق از چه چیزی می هراسند؟@ و پینتر پاسخ داد: @به یقین از چیزی که خارج از اتاق است. خارج از اتاق، دنیایی ست در گردش و هراس انگیز؛ اطمینان دارم من و شما نیز کم و بیش از آن در هراسیم@.
در @آسایش گاه@ برخلاف اکثر نمایشنامه های پینتر (مثل سرایدار، اتاق، مستخدم ماشینی و درد مختصر)، تنها با یک اتاق سر و کار نداریم، اما با این حال با مکان خاصی مواجهیم (دفتر یک آسایش گاه) که درواقع نقش همان اتاق را برعهده دارد؛ صحنه ی نمایش به گونه ای است که چند اتاق در آن قرار دارد و به اقتضای جریان نمایش چراغ های اتاقی که نمایش در آن می گذرد روشن می شوند و بقیه صحنه در خاموشی فرو رفته است. @روت@ سرپرست یک آسایش گاه روانی است و @گیبس@ معاون او؛ در این موسسه بیماران را نه با نام و شهرت آن ها که با یک شماره می شناسند. روت از گیبس درباره ی بیمار شماره ی ۶۴۵۷ می پرسد و گیبس به او پاسخ می دهد که @قربان... این آقا فوت کرده@؛ روت به دفتر خود نگاه می کند و می گوید که او همین دیروز با بیمار ملاقات داشته، اما گیبس پاسخ می دهد آن مرد دو روز قبل فوت کرده است.
گیبس به دفتر روت نگاه می کند و متوجه دو اشتباه می شود: اول آن که روت تاریخ ملاقات با بیمار را اشتباهن می خوانده است و دوم این که شماره ی بیماری که روت سراغ آن را می گرفته ۶۴۵۹ بوده نه ۶۴۵۷.
لختی بعد، روت می پرسد: @بگو ببینم، حال ۶۴۵۹ چطوره؟@ و گیبس پاسخ می دهد: @ @قربان، یه پسر زاییده@
مسلم است که این امر، اتفاقی بسیار عجیب در آسایش گاه است و هرچه زودتر باید پدر بچه پیدا شود، اما خود بیمار که زنی سی ساله است از شناسایی فرزندش عاجز است، زیرا طی این مدت اکثر کارمندان آسایش گاه با او خوابیده اند و او نمی تواند مشخص کند که پدر بچه دقیقن چه کسی است!
دوشیزه کاتس، شخصیت دیگر نمایش است که نقش محوری ندارد اما به ابهام و رازآلودی فضای نمایش کمک می کند. او ظاهرن معشوقه ی روت است، اما در صحنه ای او را با گیبس می بینیم، آن چنان که گویی معشوقه ی اوست.
آسایش گاه ِ نمایش نه @آسایش گاه@ی معمولی که آسایش گاه خاصی است. هرچند پینتر برخلاف فرانتس کافکا و ساموئل بکت که او را متاثر از این دو می دانند، با دنیایی واقعی و حوادث به نوعی رئالیستی سر و کار دارد، اما نمی توان منکر شد که همین @واقعیت@ ِ پینتری در هاله ای از @فراواقعیت@ و وهم فرو رفته است؛ چنان که پنداری این @آسایش گاه@ هرگز نمی توانسته است وجود خارجی داشته باشد.
بیماران آسایش گاه، در اتاق هایی نگه داری می شوند که با زنجیر محکم بسته شده است و ماموری (لمب) پیوسته در حال چک کردن آن هاست تا مبادا دری باز بماند و این ظاهرن نشان از خطرناک بودن بیماران دارد. روت، خواهان شناسایی هرچه سریع تر پدربچه است و @گیبس@، برای حل ماجرا @لمب@ را به عنوان مقصر معرفی می کند.
در صحنه ی پایانی نمایش شاهدیم که @گیبس@ در دفتر وزارت خانه در حال گزارش دادن به مافوق خود است. آن چه اتفاق افتاده این است که بیماران به گونه ای از اتاق های خود خارج شده اند و همه ی کارمندان آسایش گاه را کشته اند (از جمله روت، دوشیزه کاتس و لاش را)؛ اما گیبس زنده است و قرار است رییس جدید آسایش گاه شود و این جاست که درمی یابیم لاش، دوشیزه کاتس و روت همگی بازیچه هایی در دست گیبس بوده اند. گیبس علت اتفاق افتاده و قتل آقای روت را به آقای لاب (از مدیران وزارت خانه) این چنین توضیح می دهد: @شکی نیست که آقای روت آدم بدنامی بود. بیمار شماره ی ۶۴۵۹ را اغفال کرده بود و شکمش را بالا آورده بود. بیمار شماره ی ۶۴۵۷ را هم کشته بود. پذیرش این کارها برای بیماران سخته@.
نهایتن هم مشخص نمی شود آیا آن چه گیبس درباره ی @روت@ گفته حقیقت دارد یا خیر و همان گونه که او گزارش می دهد ماجرای پیش آمده صرفن یک اتفاق است یا از روی عمد انجام شده و قضاوت به عهده ی خواننده (یا بیننده ی نمایش) است.
@آسایش گاه@، نخستین بار در تماشاخانه ی هامپستید ِ لندن، در ۲۴ آوریل ۱۹۸۰ به کارگردانی هارولد پینتر به روی صحنه رفته است
http://www.aftabir.com/articles/view/...
مشاهده لینک اصلی
میدان های خوب در پایان
مشاهده لینک اصلی
نادرست
مشاهده لینک اصلی
قابل توجه است که چگونه گفت و گو های رسمی و رسمی در این بازی شگفت انگیز است. یک قطعه کاری عجیب و غریب به طور استادانه با هم ترکیب شده است.
مشاهده لینک اصلی
باید وقتی که خواندن / شنیدن صدای بلندتر از فقط خواندن در صفحه، خیلی جالب / عجیب / جالبتر است.
مشاهده لینک اصلی
من این خیلی بهتر از حزب تولد بودم. احساس غم و اندوه و رمز و راز بدون گفتگوی مزاحم از بازی قبلی. بسیار تحریک آمیز است.
مشاهده لینک اصلی